Ik ben Halime, een geboren en getogen Eindhovense, met Turkse roots. Mijn beide opa’s zijn als gastarbeiders in de jaren ‘70 naar Nederland gekomen.
Als een klein kind merkte ik niet veel verschil tussen de Turkse en Nederlandse cultuur. Opgroeiend in de straten van Eindhoven voelde ik me heel erg thuis. Ook thuis merkte ik weinig verschil. Mijn beide ouders spreken vloeiend Nederlands, waardoor we zowel Turks als Nederlands spraken. In de keuken was het verschil ook minimaal. We aten wel veel Turks zoals: sarma en dolma, maar ook heel vaak typisch Nederlands zoals: erwtensoep en pannenkoeken. Op koude winterdagen maakten we zelfs echte boerenappeltaart, mijn moeders favoriet. Als het tijd was voor een spannend potje voetbal juichten we net zo hard voor Oranje als voor Ay Yıldız.
De leraar maakte onderscheid tussen Nederlandse kinderen met en zonder roots
Het begon op de basisschool dat ik merkte dat ik voor anderen toch niet zo Nederlands was als dat ik dacht. Er was een leraar die overduidelijk onderscheid maakte tussen Nederlandse kinderen en Nederlandse kinderen met andere roots. Dit vond ik erg moeilijk en gaf mij het idee dat ik extra hard moest werken en mezelf nog beter moest gedragen.
Het gevoel dat ik altijd een stap achter liep en dat ik altijd harder moest rennen dan de rest, is me nog heel lang bijgebleven.
Iets later werd er in een onenigheid met een klasgenoot tegen me geroepen: “Ga terug naar je eigen land, Turk.” Die kwam hard aan. Ik was toen niet ouder dan 11 jaar en ik dacht: ‘Mijn eigen land? Waar moet dat dan zijn?’ Ik was tot mijn 12de nog nooit in Turkije geweest.
Waar hoor ik thuis?
Dit heeft ervoor gezorgd dat ik nog altijd periodes heb waarin ik denk: waar hoor ik thuis? Bijvoorbeeld als ik op vakantie ben in Turkije en gemixte gevoelens begin te ervaren. Ik voel me dan zodanig op mijn gemak dat ik denk: blijkbaar hoor ik hier thuis. Maar als ik dan Nederlands sprekende mensen tegenkom besef ik dat ik enorme heimwee heb naar Nederland. Als ik weer het vliegtuig terug naar Nederland pak, voel ik me weer thuis en dan denk ik: nee blijkbaar hoor ik hier thuis.
Mijn zoektocht heeft veel ups en downs gehad. Ik voelde me verloren. Daar de Europeaan, hier de allochtoon. Een lange tijd dacht ik dat ik nooit ergens bij zou horen. Door veel te praten met anderen die hetzelfde ervaren als ik, kon ik dingen een plekje geven. Uiteindelijk besefte ik dat ik op zoek was naar een verkeerde vraag. “Waar hoor ik thuis?” veranderde in “Wat als er meerdere werelden in me schuilen?”. Het kwartje viel. Dat was het! Ik ben gevormd door allebei de culturen. Het heeft me rijker gemaakt en een nieuw palet aan kleuren en smaken gegeven. Hoe kan je anders verklaren dat ik Turks en Nederlands door elkaar praat? Zelfs Turkse woorden vervoeg ik in het Nederlands. Ik ben dol op baklava, maar ook op drop. Een doosje hagelslag mag niet ontbreken op tafel. Ook als we een typisch Turkse ontbijt hebben gepland. Ik vier de Koningsdag met oranje donuts (helaas geen tompouce voor mij). Ik praat graag over het weer en ik geef iedereen drie zoenen met suikerfeest.
Het omarmen van mijn werelden, het is niet of-of maar en-en
Directe en indirecte, verbale en non-verbale reacties ervaar ik helaas nog tot op de dag van vandaag. Dat is pijnlijker dan dat ik me had voorgesteld. Ik heb in al deze jaren een identiteitscrisis doorgemaakt, een hele reis afgelegd, vermoeid geraakt tijdens het zoeken naar een vraag die niet beantwoord kon worden. Want het was nooit of-of. Het is altijd en-en geweest.
Nu beseffende van deze werkelijkheid, ontdekkende van die prachtige werelden in mij, koesterende van al het moois van wat het mij mee heeft gebracht, kan het mij erg verdrietig maken dat ik nog steeds geregeld stigmas moet doorbreken en mezelf keer op keer moet bewijzen in nieuwe omgevingen.
Hosten TC Nights helpt mij mezelf te vinden in de verhalen van anderen
Dan begint het verwerken weer opnieuw. De TC nights helpen me daarbij. Als de deelnemers hun eigen ups en downs delen, vind ik mezelf in hun verhaal. Ik voel herkenning en erkenning. Iedereen opent voorzichtig zijn korst. Dit zorgt voor verbinding. Ik vertrouw mijn levensverhaal toe aan mensen die ik een halfuur geleden heb ontmoet. Als ik naar huis reis, voel ik me niet meer alleen. Dat is precies de reden waarom ik de TC nights host. Ik gun iedereen deze ervaring toe. Praten hierover is belangrijk. Ook al hebben we andere ervaringen, ook al hebben we andere roots, een ding hebben we gemeen. Wij zijn rijk. Rijk aan verschillende werelden. Dit mag gedeeld en gevierd worden.
De TC Nights van Transformers Community is een offline event welke 1x per kwartaal plaatsvindt. Een plek waar je kunt verbinden met mensen zoals jij. Op TC Nights vind je meer informatie.
